martes, diciembre 26, 2017

2017ko filmarik onenak...nire uste apalean



Toni erdmann
Manchester frente al mar
Melanie
Moonlight
Midnight special
Captain fantastic
Sparrows
Twin peaks( temporada 3)
Suburra
Que dios nos perdone
Paterson
Corazón gigante
Yo, Daniel Blake
Animales nocturnos
Comancheria
Bone tomahawk
El hijo de jean
Okja
Dunkirk
Aquarius 
The last jedi(star wars)
Llega de noche
Blade runner 2046
Al otro lado de la esperanza
El planeta de los simios
 



Este año 2017 ha tenido grandes sorpresas, incluida la tercera temporada de twin peaks(que se puede considerar una pelicula), con un David Lynch deslumbrante y perturbador a partes iguales.  No obstante, mi pelicula preferida este año 2017, la que más me ha impactado tiene que ver con la mafia italiana y su modo "ortodoxo" de hacer las cosas. Suburra es la obra maestra definitiva. Cuando todo puede ir mal, va a peor como una bola de nieve infinita. Todo huele a podrido. 

Con respecto a las series, "juego de tronos" nos deja momentos espectaculares, "the night of" una interpretación digna de oscar. y "stranger things" a una 13 más humana...La mejor dista bastante de la ciencia ficción, y es BIG LITTLE LIES.

sábado, octubre 21, 2017

Eraikin perfektuzko xarma


chinese lessons on friday

https://musicmp3.ru/artist_wolf-alice__album_my-love-is-cool.html

Ya estamos otra vez al pie del cañón. Otro año estudiando, más y mejor; Estudiando se pasa la vida: te levantas, trabajas, estudias, te acuestas. Dicen que la vida es en realidad lo que hacemos entre tiempo. Quiero decir, lo que se hace entre esas tres cosas: DORMIR, TRABAJAR, ESTUDIAR.
De vez en cuando te acuestas con una chica guapa. De vez en cuando flirteas con una chica guapa. De vez cuando tomas una coca cola con una chica guapa. De vez en cuando....
Por todo se resume a esos " de vez cuando...". El resto, mes amis, es pura fantasía: un arduo penar de ida y vuelta en el que todo puede torcerse de un momento a otro a causa de una enfermedad o, sin querer, un sufrimiento aún mayor. Al final solo quedan las experiencas vividas que te ofrecen sabiduría y conocimiento intrinseco del ser humano. El mundo es demasiado salvaje para comprenderlo. El ser humano es demasiado despiadado como para fiarte. El planeta, esa bola esférica achatada por los polos, se va al carajo y es inevitable, inexorable. Es una verdad hecha dogma de fe, indiscutible. Y aún así, nos proponemos planes de futuro, cuando lo único que importa de verdad es el presente. Solucionas el pasado, mientras alguien ajeno se preocupa por tu futuro. Sin embargo, lo único tangible es el presente. Ese presente que te has labrado a pico y pala. Ese presente que lo es todo para ti, que no lo cambiarías por nada en el mundo. Ese presente que lo significa todo y nada a la vez. ese presente que te recuerda que sigues respirando, que sigues aquí. En el mundo de los vivos, por supuesto. Al fin y al cabo todo se reduce al sexo, dicen. ¿en serio?

jueves, septiembre 21, 2017

El último de mi estirpe

https://musicmp3.ru/artist_daughter__album_not-to-disappear.html

Caminando hacia adelante, nunca mirando atrás. Atrás sólo que da desolación, dolor, sufrimiento.
Cambian las estaciones como pasan los años, los días, minutos....rápido, cada vez más rápido. Los años vuelan, el tiempo vuela, die zeit fliegt. No hay lugar al equívoco, el tiempo pasa inexorablemente hacia nuestro final. Porque todo tiene un final, adecuado o inadecuado. Todo lo que nace tiene que morir. Todo lo que crece, decrece con el tiempo. los años pasan y la decadencia deja paso a las nuevas generaciones. Ni mejores, ni peores: solo diferentes. Nada es lo que era antaño, ni yo ni nadie. todo cambia con el paso del tiempo. Miro hacia atrás y solo quedan dudas, un infierno en la tierra que nos lleva a la decadencia. los tiempos cambian y no siempre para bien. Queremos ser parte de algo más grande que nosotros. Queremos ser una parte importante de un ente mayor que no comprendemos. Queremos sentirnos seres humanos, rodeados de gente, felices cuán perdices; cuando nada más importa lo suficiente para ser mejores seres humanos, nos damos cuenta que nos faltan muchas cosas por vivir, por soñar, por reir. Sí y no. Pasan los años para todos: unos se casan y se divorcian ante nuestras propias narices; otros no llegan nunca a enamorarse de nadie, viven en soledad perpetua. Nos unimos en matrimonio para crear una familia que perpetue nuestro buen nombre. El primero de su nombre, el último de una estirpe de seres humanos decadentes que dejan mucho que desear. Porque no lo olvidemos: la mayor plaga que ha conocido el planeta tierra se llama SER HUMANO. Es curioso como el ser humano puede llegar a ser más inhumano que nadie, más inhumano que los propios perros rastreros. Con que poco nos conformamos los llamados " seres humano". Con qué poco nos sentimos a gusto en nuestras chozas. Con qué poco nos alimentamos. Un digno salario y nada más. Y sigo caminando hacia adelante....

viernes, julio 14, 2017

Errusian....lost in translation

Eta jadanik dekada pasatu ostean, BFAn jarraitzen dut on ekarren lan egiten. Zail da imaginatzen, hasi nintzenetik honat. Urteak joan, urteak etorri, ez nuen inolaz ere espero hainbeste denbora etxe honetan pasatzea.
denbora aurrera joan ahala, konturatu naiz bizitzaz gozatu behar dela, hala edo nola. beraz, bidaiak egiteari ekin, eta errusian amaitu. Munduko hizkuntza guztiak kontrolatu ezinik, bada, zirilikoz moldatu behar kalean gora, kalean behera, INORK ez baitu ingelesez berba egiten: ez ingelesez, ez frantsesez, ez euskeraz....eta batzuetan, bidaia guztietan lez, zeinuz ulertarazi behar duzu zeure burua.
halandaze, moscun egonik, bada, zailtasun berezia du hizkuntza-korapiloak.

https://mp3music.ru/foals/total-life-forever

eta artiko lurralde albora hegal egin ondoren, neure burua kokatzen dut berton. baltiko itsasoaren magalean, hezetasuna nagusi, ez naiz ezertaz beldur; hizkuntza ez dut menperatzen, ezta nahi ere. Dirua patrikan balego, ez nuke inolako arazorik edukiko. badago zer pentsaturik. Esku artean dudan korapiloa handituz doan heinean, bada, aipa dezaket hainbat iritzi. batetik daukat isolamendua. bai, arimazko isolamendua, zeinek ez baitit ematen lasaitasuna, ez errusian, ez EAEn. bestetik, beste lurralde bateko ohitura ezberdinaren aurrean nago. errusiarrek, normala denez, deritzote ortodoxia bizi behar dela derrigorrez, arima salbatu nahi izanez gero. eta nik diot, halabeharrez, arima eta gorputza elkarrekin doazela itsatsirik. nire gorputzak sufrituz gero, nire arimak be sufrituko luke. Errusian sufrikarioa beste era batean bizi daitekeelakoan nago...zorte dute malditoek.

lunes, mayo 29, 2017

Urak dakarrena, urak eroan dezala!


Pasa den urteko udaran.....

.......zerbait onik gertatu zitzaidan

A REAL HERO

https://musicmp3.ru/artist_electric-youth__album_innerworld.html

And you have prove to be a real human being, and a real hero.

Eta drive deritzan filma hastera doa; ni, zineman, eserita, itxoin, ilusioz beterik, gogo handiekin; nahi dut pelikula hastea, eta gozatu; eta sentitu, eta negar egin....
edozelan ere, urteak joan, urteak etorri, ( jada 6 urte luze), ondiño diraute eszena batzuek bizirik neurean. ezen, on ekarren sentitzen dut neure korapiloa. Nola Drive maitemintzen da, hala irene maitemintzen da. Biak ala biak maiteminduta, baina ezinean ibili. Bai, bizitza batzuetan holan da: amodioak ez dakar poza, ezta negar zotinka amaitu ere. Batzuetan bakarrik geratzen da ezinegona, sufrikarioa bion artean, Irene eta driveen artean. eta emeki emeki desargertuz doa sentimendu petrala. Harik eta bion arteko erregistruren bet ere existituko ez den arte.

Nicolas Windifn Refn-ek sekula santan ez du grabatuko beste pelikula hobeagorik, ez baita posible. Pelikularik perfektuena, erromantikoentzako filmik perfektuena. Adieu mon amour!

sábado, diciembre 31, 2016

LAS MEJORES PELIS.....

....que mis ojos han visto este 2016.
- Carol
- La habitación.
- El hijo de Saúl
- La bruja
- Green Room
- Regreso a casa
- La llegada
- No respires
- Mi hija, mi hermana
- Springbreakers
- Drug war
- El extraño
- Sully
- i origins
- la invitación
- El renacido
- The neon demon
- Brooklyn
- MAd max
- Ex machina


No las he elegido por orden alguna. Me han dejado poso y ya está. No hay que darle más vueltas. ¿La película más impactante? no tengo dudas, cualquiera se enamoraría de Carol, hasta Wong kar wai.

sábado, diciembre 10, 2016

trying not to love you







Eta bat-batean arineketan ikusten dut neure burua karrikan gora. Bai zera!

Bai, egitan. Nago presaka nabilela, ezin naitekeela belu ailegatu, inondik inora. Neska bat nire zain, izugarrizko polita, xarma berezia dueña, dotore, oso dotore: mini gona darama, takoiduna, andrentzako traje dotore, ezin politago.

Ez, ez da nire konkista berria. Ez, nahiko nuke nik. Da nire txinarazko irakasle berria; azterketa daukat, eta juxut juxtu puntuala heldu naiz azterketa-gunera. Nekaturik dakusat berau, hainbeste azterketa egin ostean. Ulertzen dut ongi asko, neskatoa kantxata egotea, hain zuzen ere.

Eta esertzen naiz HSK2 delakoa gainditzeko asmoz. Ez da ezer gertatuko, gaindituko ez banu. Nire lanpostu finkoa daukat, zorteduna naiz oso. Halere, nire maila oso bestelakoa da, HSK3koa hain zuzen. Beraz, azterketa erraz baino errazago gaindituko dudalakoan nago. Hortaz, hausnartzen hasten naiz, neskato txinatarraz. Zer dela eta etorri zen euskal herrira? Lan bila, antza. Ezkonduta egongo al da? Baietz, lepoa egingo nuke. Pozik al da hemen bizi izatean? Nola nengoke ni, bere larruan banengo? Pozik ala goibel? Ez dakit nik. Bakarrik ikusiko nuke neure burua, hori ziur. Pozaren pozez ezta hurrik eman ere.

Gainera, izena aldatu, besteek ezagut nazaten. Ez da ideia ona, ez.

Alabaina, soilik izango da epe labur batez, antza denez. Teorian, guztiok gura genuke etxera bueltatu; herrimina deitzen zaio.