martes, marzo 29, 2011

nire ametsen azkeneraino joanen naiz...

http://www.youtube.com/watch?v=GnGg1frgC-8

.., zeinean arrazoiak amaitzen baitu. bai, bada; nahiz eta denborak presatzen nauen, nahiz eta berau oso laburra den, baldin eta geratzen zaizkidan urteak min lazgarri baino ez badira, J'irai au bout des mes rêves, où la raison s'achève...

miércoles, marzo 23, 2011

RIGHT BETWEEN THE EYES




http://www.youtube.com/watch?v=gJylDtXZprc

merci à vous, alizee. i love this pic

lunes, marzo 21, 2011

DESTINO OCULTO: mi único tesoro

O la rebeldía ante Dios. Porque Lawrence ya lo sabía de antemano: nada está escrito, ni para Lawrence, ni para Matt Damon, ni para Fabio, ni para nadie. Porque es el elixir de juventud igual igual que el amor, siempre que te hace sentirte jóven, lleno de vitalidad, lleno de ganas de vivir.
http://www.youtube.com/watch?v=-oqzpOZPd8Y&feature=related
Ya lo sé, últimamente estoy mucho de atrás para adelante con Antonio Vega; y es porque me acuerdo que los últimos años antes de fallecer le fui a ver unas 3 veces. Todavía le tengo en la memoria, como antaño, supongo que con su muerte algo murió también dentro de mi. Ahora, a altas horas de la madrugada, me siento a disfrutar de la mediocre película basada en P.K. Dick. Y es mediocre porque solo 20 folios de novela nunca pueden dar para hacer un film yankie. Sería de la misma forma hacer una novela del “discours du methode” de Descartes. Imposible.
No obstante, me ciño al sentimiento de rebeldía ante la rotura del amor eterno
http://www.youtube.com/watch?v=lpWhWhK6gSM&feature=related
“Suena un despertador y él da la vida sin ser Dios por una antigua vocación”. Y es que Dios, el hombre y la historia nunca están a su libre albedrío. Mi gran amigo dice y sostiene(y cito textualmente): “todos estamos conectados, somos todos partes de un mismo ser y no se puede escapar a nuestro propio destino”. El destino marca nuestras vidas pasadas, presentes....pero nunca futuras. El futuro está en nuestras manos y no está escrito. Ésta es la razón por la cual los políticos compran y cambian el futuro, el suyo y el nuestro. Pero, nunca y digo nunca podrán cambiar el pasado. El pasado sí que está escrito, ésa es su única perdición a la hora de limpiar los trapos sucios. El futuro es fácilmente comprable. ¿por qué? Porque está por llegar, impredecible, inospechado, inexorable hacia nuestro destino oculto. El destino que Dios NO tiene escrito para mi. El futuro que estoy dispuesto a labrarme. Y nadir, ni tú ni nadie me convencerá jamás que está escrito. Nada está escrito, solo los libros lo están. Incluso los e-books.

domingo, marzo 20, 2011

utz iezadazu pasatzen, beldur gabe!

!Dime que es mentira todo, un sueño malo y no más! Utzidazu, arren, bakean edota egizu pardela albait lasterren, eta holanxe desager zitzez hemendik at!
Pasatu zara nire bizitzatik ia-ia ukitu barik. Batetik, lotsabako bihurtu zarez azken bolada honetan. Bestetik, zenbat eta lotsa gehiago eduki, orduan eta handiagoa da nire desioa. Noiz ere arropaz aldatzen baitzara, erraldoien guda gertatzen da nire barruko gogoan. Horrexegatik beraz, diot joan zaitezen ahalik eta abiadura handienez, ez baitago jadanik ezer bion artean. No quieras ocultar que has pasado sin tropezar. Erdaraz, txineraz edota italieraz soinu bera kausi dezakegu biok. Hau da, gure denbora dagoeneko bukaturik dagoke. Ez date beste soluziorik izanen. Ezin dezaket, hortaz, beste ezertaz hausnar. Honenbestez, pozik nagoke, zu behin betiko bazintez. La lucha de gigantes persiste en mi interior. Bai, nire barruko zerean, zeinean inor ez baita nehoiz sartu. Ze-nolako ametsgaiztoa gaurkoa! Beldur naiz zu berriro etorriko zaren. Desager zaitez! Alde egizu nire bihotzetik!

http://www.youtube.com/watch?v=pqSQxQJdNR4&feature=related

viernes, marzo 11, 2011

WHO CARES ABOUT RADIOHEAD?

Largo y tendido he escuchado, re-escuchado y analizado en términos superlativos los entresijos del último (definitivo?) disco de radiohead. De un día para otro, sin publicidad, como un vulgar grupo de tercera. Y introduzco mi culo en NME o en les inrockuptibles, y no, no es el disco ni en acontecimiento del año. ¡increible! Una a una escucho las canciones, desmembrandolas como se merecen. Sí, es un disco menor, no tiene la calidad del anterior, se parece a KID A, o a IN RAINBOWS, tiene algo de THE ERASER e incluso tiene toques de AMNESIAC. No obstante, es una obra de arte, como no podía ser de otra manera. Y leo a Julián Ruiz en su web, y para más INRI no tienen planificado tour, ni gira, ni promoción, ni nada. Penoso. Por una parte, el mundo musical esperaba como agua de mayo la salvación anual de los superventas con un disco como THE KING OF LIMBS.
Por otra, y esto es lo lamentable, a nadie le importa un carajo este disco. No se difunde en la radio, no crea alaridos entre expertos musicales. No me lo explico.

http://www.youtube.com/watch?v=8A9bMTh9rdQ .....es mi preferida del disco, la primera, no podía ser de otra forma.

Y me emociono, lloro de nuevo como lo hice en su momento con JIGSAW. Porque me da vida, porque me hacen sentirme vivo, porque sé que con ellos me siento triste, me recuerdan para qué estoy aquí: para sufrir el tormento de soportar al ser humano y su maloliente inhumanidad e ingratitud otro puto día más en la Tierra. ¡god bless radiohead! Un día se cansarán y se dedicarán a jugar al póker descubierto.

lunes, marzo 07, 2011

PABLO

Hoy he tenido una revelación. Y no, no soy propenso ni tampoco ducho en apariciones divinas, ni mucho menos. Pero Pablo ha tenido hoy mucho que ver al respecto.
Hace unos meses un compañero me pidió el favor de buscar en la bendita red(ares, emule...) una película de un cura montañero que había tenido repercusión en los medios de comunicación al morir en un accidente en la Moncayo.
Recuerdo como si fuese hoy mismo que con ahínco me dedique a indagar por la red: imposible dar con la película. Que si un film porno, que si un documental sobre la misoginia... Nada, que lo di por imposible.
Y hoy, sí, justamente hoy, y después de (justo tenía que haber sido esta misma tarde) mi amigo de mismo nombre, una amiga de mi madre que por casualidades de la vida no es para nada cristiana nos aconseja ver “la última cima”.
Ya ni me acordaba del nombre de la película y además insiste que no la borre. Que el resto de seudo-películas las borre de inmediato, que no valen un pimiento. No obstante, y cito palabras textuales:” no olvidéis visionarla”.
Y da la casualidad que me equivoco y me pongo a ver un tubo de mucho cuidado. Esperando que cambie pierdo la paciencia y acabo pensando que la amiga de mi madre tiene el gusto en las panderetas, y que menudo turrón que me había tragado.
Pero, no desfallezco y por segunda vez doy con la susodicha película. Empieza y me imagino algo de montañismo. Pero, no, ni mucho menos, es aquel documental sobre Pablo Domínguez y su vida-muerte. Increíble. He dado con Pablo y sin quererlo. En el momento que más le necesitaba. Solo pudo dar gracias a Dios por haberle conocido. Hay otros Pablos que siempre llevo en mi memoria, como un castigo, como un bendición. Uno es el poeta: inspiración en los momentos duros. El otro es mi amigo. Siempre en el corazón.