viernes, octubre 27, 2006

MAITE ZAITUT

i love u, ich liebe dich, je t'aime, ti amo..tantas y tantas veces hemos oido esas dulces palabras mientras pensabamos en ese instante que ese momento duraría para siempre. La verdad es que nada dura tanto y como habíamos pensado y la vida da mil vueltas . tantas que no sabemos si al final es hora de tirar la toalla o intentar soñar con un futuro mejor . Ese futuro que parece negro algunas veces , pero que está rebosante de felicidad e ilusiones en otros momentos.
Yo quiero que esté siempre ahí. Esa ilusión que perdí sin querer y que parece que no vuelve por muchos esfuerzos que haga para que regrese. Yo también quiero sentirme agraciado. Quiero sentirme bien, consecuente con mis ideas, sin prejuicios aparentes, con ansias de vivirlo todo, de sentirlo todo , de tocarlo todo, de amarlo todo. Gozar con el toque de tu piel, sentirme el hombre más afortunado del planeta. Labor ardua espera en el camino a un futuro más bien incontrolable que nos dice como y cuando deben de suceder las cosas. Como y cuando tenemos que echar el freno y dejar que todo fluya. Nunca dijé que fuese fácil vivirr, y nunca lo diré , pero por lo menos un poco de facilidad. Eso es lo único que me gustaría. Desde que un golpe certero acabó con todas mis esperanzas de encontrar la felicidad suprema, solo deambulo, no encuentro la paz. Esa relajación necesaria para darlo todo, sin esperar nada a cambio. De llegar al límite y volver otra vez a la relajación de quererte.
Solo quiero vivir en paz, no sufrir más. Estoy seguro que algún día lo conseguiré. Estaré en la brecha , hallaré la salida a mis pesadumbres. De momento solo me queda esperar, dejarme llevar, intentar sentir, lo más fuerte posible, amarte...

TODO EL MUNDO BUSCA ALGO...who am i to disagree?

Hoy me siento cansado. Más que cansado agotado. Reventado como si me hubiesen dado mil patadas desde primera hora de la mañana. Discutir a mi me afecta mucho y hacerlo 2 veces el mismo día, supera todos los records. Además tengo ganas de que se termine el día desde que ha comenzado a eso de las 9 de la mañana. La tristeza se ha apoderado de mi corazón y me siento triste. Muy mal. Ha vuelto a suceder como me sucede siempre. La soledad se va apoderando de mi, tengo la sensación de que todo lo que hago no tiene ni el más mínimo sentido y eso solo me produce ganas de llorar. Las ganas de llorar hace que me tenga que reprimir y me convierto en un muerto viviente. E incluso permanezco en silencio durante horas y horas, algo muy extraño en mi que soy un “moulin à paroles” , un charlatán. Tengo mucha pena reprimida y algún día tendrá que salir, me siento fracasado y acabado. No tengo ganas de seguir adelante en muchas ocasiones y para colmo cada vez adquiero más y más responsabilidades en mis espaldas. Trabajar ,estudiar, ocuparme de mil y una movida, ya no tengo casi ni ganas de dormir. Es grave decirlo para un hombre , pero incluso el apetito sexual ha remitido desde hace meses.
Mañana será otro día, me despertaré y todo habrá acabado, será un nuevo día con sus luces, con su gente andando por la calle ignorándome , pero sin querer que muera. Porque la gente pasa de mi. La indiferencia es el peor pecado.
Ayer le decía a un compañero que yo iba para niño prodigio pero me quedé en el camino. ¿os acordáis de la película de “a beatiful mind” donde al final todos los profesores le dan a los 66 años sus plumas al profesor Nash antes de que le den el Nobel .Yo siempre soñé en un momento como ese en mi vida. Quizá haya perdido la ilusión, la esperanza, el ánimo de esas pequeñas cosas que hacen que la vida merezca la pena. Es hora de hacer un alto en el camino, vestido como un accidente de tráfico es hora de pisar a fondo el acelerador y poner pies en polvorosa. Tiemblo y no sé porque....
Ya lo decía Annie Lennox: “Unos quieren utilizarme, otros quieren que les utilices. Unos quieren abusar de ti, otros quieren ser abusados por ti....”

domingo, octubre 22, 2006

RIGOLETTO

O el burlón burlado. Estoy a punto de llegar y mis labios se ponen a tararear sin incluso quererlo. “la donna é mobile....” , pero no soy el único. Tantos y tantos ciudadanos respetables de la alta suciedad se han reunido hoy para disfrutar del evento. Para mi, el más importante del año, o uno de los más importantes. Me conozco la historia, sé quienes son los autores, tengo mil y una veces escuchada la versión cantada por Maria Callas y todavía me emociona. El premier acto ya ha comenzado, algunos retazos de calidad y mucha mucha emoción contenida . En la mente de todos:
“La donna e mobile
qual piuma al vento
muta d'accento
e di pensiero.”
Traiciones , vendettas, risas, comedias , mujerzuelas, enamoramientos, amores perdidos, compartidos, e incluso relanzados. Todo esto y mucho más no puede sino terminar con la muerte de Gilda. ¿Cómo sino? Ella tenía que morir, porque una venganza solo lleva a un final trágico, un final amargo, digno de Puccini pero en manos de Verdi. Tutto Verdi, toda vida. Hoy soy un ser humano privilegiado, no me importan las críticas, pagaría mi sueldo por volver a sentir ese vuelco al corazón cuando ella le dice que le ama. Cuando él le promete amor eterno, su felicidad será para siempre. Solo quiere aprovecharse, pero no importa. Yo también me creo las promesas de amor, fidelidad vitalicia, un futuro saboreando las mieles de una vida en común. Algo simplemente inolvidable. Una noche mágica, 2º acto. Y todo cobra sentido en mi corazón:
“la mujer es voluble, como pluma al viento” encima de la cama, con una prostituta cualquiera, en una noche de tormenta, donde todo se vuelve sucio, donde el final sabe amargo, pero la manos ya me duelen. Tanto y tanto han aplaudido las malditas.!las aborrezco!!!!!!!Quizá sea la traviata más bonita de la historia , pero no seré yo el que esta noche maravillosa me moje por una cosa u otra. Porque estoy totalmente influenciado por el efecto “post concerto”. Eso quiere decir que Verdi es mi ídolo, le amo, el japonés que interpreta a Rigoletto ojalá que fuese un familiar( cuanto más próximo mejor) y la rusa que hace de Gilda ..... no tengo palabras. Todo el palacio Euskalduna en pie, las manos aplaudían desde el corazón. ¿desde donde sino iba a salir todo este amor reprimido que llevo dentro ?

miércoles, octubre 18, 2006

GRACIAS RADIO!

Tras 5 horas de estudio seguidas(bueno,seré sincero, algun que otro café también he tomado), he retomado el camino de vuelta a casa. Ya no dispongo de mi reproductor de mp3 y he recuperado de novo la radio. ¿Cansancio?Más que nunca, y es que despues de 2 años sin parar de estudiar estoy más cansado que nunca. Pero me conecto con cierta desconfianza a una radio de multiéxitos con vanas esperanzas. más que vanas, banales. Pero ahí está la magia de las sorpresas, cuando el locutor anuncia tres éxitos encadenados, que creo que son sin interrupciones. 9.30h y subiendo la temperatura.
-corte 1: Rod Steward con "Young turks"(en su mejor momento,inolvidable,lo mejor de los 80)
La cosa se empieza a animar, lo que parecía un momento superfluo se convierte en un halo de positivismo.
El viento empieza a soplar con fuerza y no me deja avanzar con facilidad. Viento de cara, melena suelta, polvo en mis ojos, cuesta arriba, me pongo las gafas de sol para protegerme y me siento feliz. Así de fácil, tan sencillo.
Pero todavía me esperaban más sorpresas. El guitarreo parece que se está acabando cuando conecta sin parar(sin anuncios de lavadoras de conciencia ni nada!!!) a......
- corte 2: moody blues. Binfer sabe que las curvas de Artxanda a toda velocidad se saborean mejor escuchando "noches de blanco satén". Tantas y tantas emociones afloran por mi piel hasta el viento. Me siento enamorado, abandonado y rechazado al mismo tiempo. Me acuerdo de la cara de Binfer en su ex-coche, música a tope, sentimientos que no pueden reprimirse ya, sonidos de toda una vida...
-corte 3: u2 con su clásico "one". y ahí aparece fernando en escena.
año:1997
lugar : estadio olímpico de Monjuit
evento: concierto de los irlandeses
Aquel viaje en tren, la ilusión de sentirlos, de vivirlos, de rozarlos, de vibrar con sus canciones hizó que una multitud de 5 fuesemos hasta allí. Muchos de aquellos han desaparecido casi, o totalmente de nuestras vidas, pero Fernando y menda seguimos al pie del cañón , como antaño, ese momento abrazados me vuelve a la memoria.
Apago la radio, ya no necesito más emociones o recuerdos esta noche. Mi mente vuela, hasta mis tiempos de francia, de valence, de los croissants humeantes y el café au lait a las 9h de la mañana. Sol en mi cara, periódico y una sonrisa de la camarera. sí, sonaba "Diego, libre dans sa tête" en aquella cafetería.
Y es que " Diego es libre en su cabeza, detrás de sus barrotes.
Hay miles, millones de aves, sin vuelo, sin esfuerzo .
Fuera hace frio, ¿cual es ese pais que golpea la noche?la ley del más fuerte"
Y pienso que me siento en paz, que no tengo miedo, que quiero llorar, que quiero abrazarte, que quiero sentirme lleno de proyectos.
El viento no me deja continuar, quiere que paro y lo hago . Me siento, tantas emociones van a romperme en dos. No puedo moverme, algo me paraliza, el mi sangre, se ha descongelado, mi corazón que vuelve a latir, ya no hay barreras, fuera sigue haciendo frio, pienso en ti, alma mía, !te perdono, no lo vuelvas a hacer!!no me vuelvas jugar una mala pasada de nuevo!

martes, octubre 17, 2006

SENTIMIENTOS

es dificil saber donde residen los sentimientos. ¿corazón?¿pecho?¿alma?no se sabe, nadie lo sabe, quizá hay un lugar secreto que yodesconozco donde podemos encontrar el lugar que ocupan en nuestro pequeño y diminuto, y si me apuras insignificante , cuerpo de ser humano.
Los sentimientos nos rodean cada día, hace que todo influya, que todo tenga una razón, la diferencia entre un día bueno y uno malo, entre un momento prescindible y uno inolvidable. Nadie puede dar una explicación, explicar las razones por las cuales vemos la misma cosa en un momento de una forma , y dos meses más tarde de otra. La cosa , el objeto, monumento o lo que sea no ha cambiado, está inalterable. Tú cambias. Eso está claro. No hay otra explicación.
Hace ya algun año que otro una buena amiga me dijo que fué a paris en su vida 2 veces. Una sola y otra acompañada con un ser querido en aquel momento. Vió 2 parises distintos, vió 2 ciudades distintas. La vida es así, y nadie , ni tú ni nadie puede cambiarlo. Solo tú, solo tu vida, solo ese momento, puede ser déjà-vu
Ese momento vivido anteriormente , en tu mente, en otra vida, en otro lugar pero es ese flah back, solo una imagén , solo un instante de una microdécima de segundo. Ya lo habías vivido antes pero no lo sabías. Así es la vida...

lunes, octubre 16, 2006

EUSKARA

Zarena ,zarelako. " porque eres lo que eres".Así reza un slogan que acabo de leer en la calle. En el periódico aparece escrito otro correspondiente a una marcha a favor del euskara : "baietz oraingoan". Y entonces es cuando mi vena o mi flema criticona aparece en escena.
Todo esto de promover el euskara está muy bien, molto bonito, pero lo que pasa en este pais de Dios es que lo que viene en el pack, pues como que no me gusta. y eso es porque está todo podridamente y asquerosamente POLITIZADO. ¿qué tiene que ver el promover el euskara con que los presos vengan a Euskal Herria?¿ ¿Qué tiene que ver un partido del Athletic con la consideración mundial y universal de la selección de Euskadi como único ente futbolistico en nuestra zona?¿Qué tiene que ver una manifestación por la paz con "Aznar vete ya" o " España fuera de Irak" o otras cosas de índole asociadas a la política?
Y es que tengo que confesaros que no hubiese estudiado euskara si no me lo hubiesen obligado, pero una vez ya estudiado me gusta cada vez más, lo siento cada vez más, como siento el francés, el alemán, las peliculas de Woody Allen o los libros de tratado de la locura de Heinrich Heine, porque no olvidemos que solo es cultura, y digo SOLO pero debería de cir ES LA HOSTIA de cultura. Y no política con P minúscula, no me gusta que me manipulen. Sé hablar euskara, quierodefender lo mío, mi zona, mi barrio , mis conocidos , quiero lo mejor para ellos, lo mejor para el euskara y para los habitantes de Euskal Herria, pero de ahí a que no me sienta europeo, español, reniege de la iglesia católica, que Aznar era un capullo, que ZP es un incompetente o que IU esté podrida en euskadi con los pisos de SOBRE protección oficial. Eso , queridos amigos es partidismo, demagogia y utilización de seres humanos. !Qué no soy un borrego!!qué yo he estado en Paris!!qué hay vida a parte de Euskal Herria!!qué amo este pais o lo que sea!
Estoy seguro que no soy un españolazo, pero un vascazo(como dice mi querido primo) ....creo que TAMPOCO. Lo que se necesita en este pais es un poco más de respeto, más ganas de querer arreglar cosas, de mejorar la vida de los ciudadanos y menos tocar las pelotas. Euskara sí y hasta la muerte. Que me conecten con grupos políticos por saber euskara !!!NO!!! querer que se respete o se promulge,!!de acuerdo!!! Si alguien quiere saber mis ideas políticas o mantener un debate tête à tête con mi persona que diga donde, cuando y a qué hora. Y entonces hablaremos de política con P mayúscula, la de Aristóteles y Habermas. nada más que añadir. !no me manipuleis!!sé leer y escribir!me enseñasteis vosotros, ¿no os acordais?aquí en Bilbao....

domingo, octubre 15, 2006

CABEZA DE RADIO


Aparece un artículo maravilloso este mes en la Rockdelux entrevistando a Thom Yorke. Es acerca del nuevo disco que ha publicado en solitario. En esta revista lo ofrecen como nuevo , pero la verdad es que ya hace 3 meses que lo tengo escuchado por culpa del invento maravilloso de internet.El hiperespacio donde todo está antes que en las tiendas. En esta entrevista habla Thom de la crisis que ha sufrido el grupo despues de Kid A, amnesiac y Hail to the thief. Este trio de cds donde se desmarcan de su sonido original y se convierten en el grupo innovador que ha revolucionado mi visión de la música. Tardes enteras de verano he pasado sentado en la arena, con el reproductor a tope, las olas rozandome las rodillas, los ojos cerrados, sintiendome vivo - muerto, muerto-vivo, extrapolándome en 2 seres que compiten, luchan por la hegemonía dentro de un solo cuerpo. No es nada nuevo, y en realidad no me considero algo nuevo, antiguo diría yo. Y a más no poder.
" todo está en el sitio adecuado" reza un estribillo de Kid A. " el otro me desperté succionado un limón". Sonido paranoico( como yo mismo) y la playa bajo mis pies. Soñando que soy parte del símil, escuchandome a mi mismo decir que todo está bien, que todo va ir si cabe mucho mejor, engañandome , haciendome creer que este mundo merece la pena, que la vida de verdad merece la pena, que no es todo un farsa, un timo, un engaño. Quiero creer en el ser humano, me resisto a abandonar la idea de que aún hay esperanza, a deshilar la conciencia humana para encontrar un atisbo de paz, de honor, de honra. Una mínima expresión que me haga comprender el "porqué" de la cosas , de nuestros gestos, de nuestra razón de existir. Algo bonito, la inspiración de razonar. El querer sentir con el corazón, nadar en aguas de letras, alcanzar el climax del entendimiento, usar las palabras para algo más que comunicar una idea.
A thom le entiendo, no es un bicho raro, quiero que me haga participe de sus miedos, de sus depresiones, tocar el fondo con él, muchos seríamos los que le acompañaríamos.
Mi grupo preferido, mi cantante preferido, que le vas a a hacer si soy fan incondicional. Supongo que hasta que la cagen como U2. Porque al final ,lo que pasa ,es que todos acabamos cagandola, tarde o temprano, sería mi última desilusión, sería mi último suspiro. Espero no vivir para verle cantar con Bisbal un dueto de "bulería, bulería". Tampoco me extrañaría, porque las cosas siempre, y es porque lo he vivido, creedme, SIEMPRE pueden ir a peor. E incluso mucho peor.

sábado, octubre 14, 2006

DEATH IN THE WATER

Poco a poco la verdad sale a la superficie
La responsabilidad del amor mal entendido
La nieve cae tan profundamente y más allá de lo imaginable
haciendo que sueñe despierto.
La noche ya ha caido sobre la ciudad
parece tan precioso este mundo que está desapareciendo
Hierve mi sangre mientras te aproximas desde el fondo de la habitación
El bosque sin hojas caidas nos pertenece ya
¿algun matorral donde escondernos?
No alcanzo a vislumbrar el futuro
Me agarro a tus hombros y rezo por un segundo más de paz
Entre los ojos la niebla se desliza como 2 gotas de sangre
Las lágrimas ya no me dejan ver tu rostro
Un nuevo comienzo me prometiste aquella noche fría de invierno
la noche se trasnforma en colores oscuros y apagados
El fuego de la pasión ya no tiene brasas donde calentarse
Ni todas las coplas Manriqueñas "a la muerte de mi padre" pueden intimidarte ni un segundo más.
Una bala de plata de ley ha impactado en mi pecho
y ni tu ni nadie puede extraermela
Quiero que siga ahí, tan reluciente
tan preciosa , tan amarga
De rojo y carmín se tiñe el nuevo día a tu lado, pero tus caricias me mienten
!No es verdad!!ya no quiero creerte más!
Ya no tendré que decir nunca más " lo siento"
nunca más decir " te quiero"
de ninguna manera contarte mi secreto mejor guardado
El baúl de mis sentidos desea aflorar delante de tu piel
ensimismarme en soledad
quererlo todo
!no necesito nada!
!no quiero saber nada más!
Cerrar los ojos y verlo todo claro
Nada aparte del amor
el cielo sabe que he estado esperándote
Cuando tu me abrazas todo adquiere un sentido
me siento único, dando vueltas y vueltas
Es mi estado más prolífico, ya lo sé
Abro los ojos y no veo más que mentiras
abro los ojos y te dejo ir, libre , sin cadenas
Las estrellas en el cielo
Los pies en el suelo
esto es el amor
sentido agridulce
Al final todo vuelve a recobrar el sentido
nada más que un placer duradero
libre como esclavo de tu amor
la luna que me aferra a la vida
el odio ha desaparecido
reconocimiento es el culmen de mi vida.
y vuelvo a mis pesadumbres
Si existiese un Dios.....

Gracias poetas.....

viernes, octubre 13, 2006

¿NOBEL DE LITERATURA?

hoy ha salido publicado a todo color en todos los periódicos del mundo mundial:
and the winner is....:Orhan Pamuk
Si quereis que os diga lo que siento, es muy fácil, solo zozobra.No sé ya muy bien lo que significa el premio Nobel. No sé si es un juego de poder, si se lo dan al primer superventas o si en cambio se lo dan a quien más lo merece.
aquí hoy me voy a sincerar y tambien a despachar a gusto. ¿porqué ? pues porque es mi blog y aquí no existe la democracia. Pongo lo que me da la gana y fuera.
En lo que concierne al juego de poder, tiene que serlo de alguna forma, ya que eso de los choques de culturas, ya a estas alturas, perdonadme, pero no se lo cree nadie.
Existe y persiste en el tiempo como un tren de mercancias a punto de descarrillar desde hace siglos, pero nunca se sale de las vías el tren de las culturas. Nadie lo visita, y yo el primer inculto que no he leido nada de este tipo. Parece majo por la tele y nada más os puedo decir. Ahhhh, desde hace años que parece que no es profeta en su tierra, pero bueno...
¿eso ya no nos sorprende en España,no?
Ahí tenemos a amodovar que estrenó "hable con ella" en berlin( yo estaba allí) como el mejor director europeo sin lugar a dudas, de culto, un genio auténtico, mientras que en casa, en nuestra españolita de los cojones se le tilda de puto maricón. !Qué yo lo he oido en los bares!!qué a mi me han dicho que es un jeta!
Y es que en este pais que un premio Nobel o un "genio" viva en mi barrio no puede ser. Se habrán confundido. Es imposible que un portento planetario hay jugado con mi Luisito al baloncesto. !imposible!
Pero no seamos demagogos esta noche. lo mismo pasa con los terroristas( !no puede ser!!si nunca se metía con nadie!), con los gays(maricón con dinero en este pais) , con los chorizos tipo Mario Conde( de mago de las finanzas a mayor ladrón de la historia de españa)...y así me puedo tirar media noche.
Primer punto solucionado: Aunque no hay leido ni una linea del amigo pamuk, igual es un genio de las letras.
Segundo punto : ¿se lo merece?¿ siempre se lo dan al que más se lo merece?
Dificil es responder a esa pregunta cuando a , por poner un ejemplo, BOB DYLAN no se lo han dado. Y ese, perdonadme, pero sí que es un genio, contrastado, un día de estos se va al otro barrio, idóneo para que le den el premiecillo.
En este país se le dió a Cela y fijate como le ponían. no hay luegar a duda que si el gran Dostoiewsky hubiese leido "Viaje a la Alcarria" no se habría pensado ni dos minutos darle el Nobel a una persona capaz de retratar un viaje de forma tan maravillosa.
¿se lo merecía Cela? igual no, pero se lo dieron. Y él le sacó provecho. Dicho de su puño y letra. " al nobel le voy a sacar chispas..." anuncios de Campsa de infausto recuerdo, atesoran estas lineas a lo juntaletras.
Hay algo que tengo claro, a J.K. Rowling no se lo han dado y ha escrito una saga que ha revolucionado la literatura para niños. No es que Harry potas sea de mi gusto, pero hay que reconocer que algo tendrá para que enganche a tanta peña. ¿ o es que lo comercial y los premios verdaderos no tienen cabida?
Pues " la condición humana " del " aposteriori" ministro francés Malraux es una joya maestra.
"ensayo sobre la ceguera" de Saramago vendió lo que no cabe en los anales y debería estudiarse en E.G.B, y Madame Bovary se vendía como churros.
Ante todo y para terminar, no quierodecir con esto que se lo tengan que dar a Reverte. Oidme señores de la academia, por favor, !!!!!!!!!!!!!!!!!A REVERTE noooooooooooooooooooooooo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

jueves, octubre 12, 2006

MORETTO

Está mañana solo una cancioncilla resonaba en mi mente adormilada: “marcia baila” del grupo francés aquí nada conocido “les rita mitsouko”. Recuerdoque la primera vez que les escuché me parecieron un poco “demodé”( pasado de moda) y nada originales.. Sonaba a pasado, pero es que cuanto más lo pienso, más anclado me siento al pasado. Tomando un cofi esta mañana con mis compañeros tertulianos en el baserri de Artxanda, me he dado cuenta que soy un inculto en términos superlativos. O quizá un soñador que se ha quedado anclado en Ovidio y su época gloriosa de amor y locura ya que no tengo ni idea de lo que se cuece en los locales de moda, en los corrillos de patio de butaca o los cafés que marcan tendencias en los aledaños de la gran vía bilbaína.! Pero cómo voy a estar al día! Mi única conexión con el entorno que me rodea es el periódico conservador “el Correo” y el canal de noticias 24 horas “Euronews”. Tras mi consiguiente frustración , arrancó el motor, me dirijo al carril correspondiente y me viene al recuerdo la primera vez que sentí dentro de mi a Marcia. Otros tiempos, otra época, otras sensaciones, nada que ver con lo que me rodea hoy en día. Pasado de moda. Así definiría mi situación contractual.

“Es el amor que te ha asesinado, Marcia
Es la muerte la que te ha hecho que te consumas
Es el cáncer
Que te ha cogido bajo el brazo
Ahora que tu estás en cenizas, totalmente en cenizas
La muerte es como una cosa imposible
Incluso para ti que eres fuerte como un cohete
Incluso para ti que eres la vida misma
Es la muerte la que te ha llevado...”

Los sentimientos que ya no se llevan , las noticias del mundo que a nadie interesan , las páginas del recuerdo que permanecen llenas de polvo en cualquier biblioteca, las canciones de amor que suenan a ¿“ñoño?”. Llueve ahora en el exterior. Levito mientras conduzco, grito, me siento vivo, es una droga, lo necesito, ¿solo?
Nunca
Marcia viaja conmigo.

miércoles, octubre 11, 2006

ODOLA DARIO!
















Badago leku bat nire bihotzean
Munduko sentimenturik politena
Ez du hanka ,ez bururik
hizketan nabil nire alter- egorekin
Berari iruditzen zaio aski dela
Zer egin?
Arrazoiak esaten duena edo
bihotzak agindakoa?
Norbaitek esango luke
erdi zoro amaituko dudala.
Baiñan neuk badakit zer entzun:
taupaka hausnartzen dot askoz hobeto

LA BOHÈME

Hacía años, muchos años que estaba deseando escuchar esta obra de Puccini en directo. Y entonces ocurrió el milagro, una compañía rusa aparecería en el Kursaal de San Sebastián para deleitarnos. Asientos de gallinero, presentaciones varias en euskera y castellano de las sopranos, mezzosopranos y ahí que empieza el espectáculo. Entonces sentí la abstracción, sentí el estado volátil de mis sentimientos, ese cambio de sólido a líquido de mi mente que se derretía a cada nota, a cada compás. Pero quedaba lo mejor por llegar, el acto final en el cual su amada muy muy enferma acaba falleciendo en la habitación de los protagonistas. ¡Y que muerte! ¡ y qué gritos!! Qué suspiros!. En breves instantes terminó el concierto. A pesar de mi enorme cansancio( casi no podía ni mantener las pestañas abiertas), mis pupilas se resistían abandonar . Y es que mis oídos querían que ese momento perdurase para siempre. Suspendido en un hilo, trasportarme al pasado, ver su estreno, 1896 volver a las calles de Luques, sentir la Toscana, amar y ser amado, volar hasta Paris, ser parte de toda una generación que cambió el mundo, que lo hizo todo posible, cada sueño se tornó en realidad, subir hasta Sacré Coeur, tocar con las yemas de mis dedos el mármol blanco y saber que esa sensación perdurará en el tiempo, no acabará con las últimas sinfonías. Entender el universo a través de la música, respirar el amor en un apartamento triste, incómodo en medio de l meollo. Donde se cuecen las grandes ideas, ¿dónde sino? Se cierra el telón, aquel ruso deja de cantar. El sueño se acaba, despierto, bajo de las nubes, siento la butaca, la tos del viejecillo en mi nuca, un francés diciendo: “ no me ha gustado”. Todavía no puedo cerrar bien las palmas de las manos, allí dejé mis sabañones de inviernos, la raíz de los sentidos la arranqué de cuajo, sabía que el amor no dura para siempre, pero ¿irse así? Tan dolorosamente. Él la quería, ella le adoraba. Pero yacer muerta en el butacón mientras él la hablaba. No se da cuenta, el íntimo amigo le hace una seña, su amor había muerto ya. No había podido escuchar sus últimas palabras. C’était la fin de l’amour, la fin de tout, c’était fini, voilá , comme ça.
El deseo sigue inerte dentro de mi, sus cabellos de color rojo, sus dedos se entrelazan en sus hermosos mechones sin vida. Sus lágrimas caen a sus pies, ¿dónde sino iban a estar a mejor recaudo? Su amada se ha ido ya, la enfermedad ha podido con su frágil salud, y el ruso sigue llorando en mis sueños, Yo también estoy enamorado, quiero sentir sus cabellos, tocar el bulbo pequeño de su oreja. Mis tímpanos desean, anhelan, me exigen que vuelva a escucharlo. Y vuelvo cada noche a subir esa cuesta que lleva a Montmartre. Los pintores se acumulan en 200 metros cuadrados a la caza del turista sentimental que por 50 euritos se deje retratar.! A mi no me engañas! Yo ya estoy enamorado....

martes, octubre 10, 2006

HUTSIK DAGOENA....


¡qué importa si llueve o si nieva! ¡qué importa si todo se va al garete! ¡qué me importa si todo se va la mierda!
Hoy ha comenzado el declive, la cuesta abajo, el preguntarse el porqué estoy perdiendo gran parte de mi vida estudiando algo que no me gusta, que no quiero hacer y que no quiero que sea una parte importante de mi vida. Un momento en el cual todo puede derrumbarse, todo puede desaparecer, toda esperanza , todo anhelo de cambio, todo instinto de supervivencia. Una tarde de perros, un infierno en la tierra que no podía derivar si no a un fin fatalista. Como aquellos en los que el protagonista acaba suicidándose porque sus deseos de niño no se habían cumplido . Tan fácil como quitarse la vida por un ideal perdido, por un sueño no realizado.
El amor no es lo que yo esperaba, nada me ha dado salvo sufrimientos, salvo dejarme un dolor muy dentro de mi, un agujero tan hondo como el fin del mundo, un espacio baldío que por nada puede ser remplazado.
“El amor nunca nos separará”, solía pensar, pero al final fue solo el amor o el desamor lo que nos separó. La esperanza de un nuevo amor no puede sino repercutir un final inesperado de una película que YA quiero que se termine. Apesta a final hollywoodiense.
El trabajo no me ha dado, no me está dando y estoy seguro o casi seguro que no me dará lo que estoy buscando. Quizá sí, dinero, fama ,poder, pero ¿logrará acallar los malos espíritus que rondan mi corazón? ¿conseguirán como que no quiere la cosa apagar ese caos existencial que me atormenta desde que nací? Sin ti está claro que no sé vivir, y contigo igual tampoco. Esa relación de amor- odio que atenaza mi día a día. Quizá ya haya dado todo lo que tengo que dar de sí, quizá ya no exista esperanza dentro de mi triste corazón, quizá no valga para estar solo, aunque por una razón u otra siempre acabo revindicando esa pequeña parcela intocable de soledad que hace que mis lágrimas sigan cayendo, se deslicen por mis mejillas hasta la boca, sabor salado de pena que deja un aliento a amargura, liquido inexorable de poder ilimitado que abre piernas, que mueve países. Toca me da igual, y nada me importa. Como la película, “hoy puede ser un buen día para morir”.
Pero algo iba a cambiar el destino de caperucita, algo iba a provocar un vuelco de 180 grados al asunto, una nimiedad puede cambiarlo todo, una leve sonrisa puede encenderlo todo ,dar más claridad que el sol y resolver todos los problemas filosóficos existentes. Una mueca del destino va a cambiarlo todo, y cuando digo todo puede ser todo . A peor o a mejor, eso nadie lo sabe. El destino se abre ante nuestros pies y no queremos verlo. Y no nos dice que nos compremos unas Lay’s para comerlas en el parque. Más bien nos habla de un futuro cercano.
Lennon ya soñaba despierto por aquel entonces cuando un loco termino con su vida a la entrada del edificio Dakota. : “!puedes decir que soy un soñador, pero no soy el único!”. Yo tambien lo sé, no era el único

lunes, octubre 09, 2006

FUERZA IRLANDESA

Hablando con una persona muy especial esta mañana me he acordado de la muy probable mejor película de esta última década. o por lo menos , la que más emociones me ha sugerido. La que más ideas me ha dado, la que más me ha llenado y la que más que ha chocado.
No podía ser otra que "lost in traslation". Ese amor platónico entre Murray y Johanson, ese amor no consumado que a todos nos recuerda una esperiencia vivida anteriormente. Sin contar el hecho de sentirse fuera de lugar, fuera de sitio, no entender nada de lo que sucede a tu alrededor. No saber lo que pasa en tu vida, no saber a lo que te enfrentas, no saber lo que sucedera en los próximos 5 minutos, si seras capaz de sobrevivir ante tanta pesadumbre. Ante los elementos que un día parecen que estan todos en nuestra contra. Que la vida que creíamos conocer desaparece ante nuestros pies, que nada es realmente lo que parece , que todo parece un galimatías dificil de solucionar. Solo en ese momento crees que tocas el peor de los fondos, no comprendes nada, o casi nada.....
Hasta que encuentras a alguien tan o más perdido que tu.
!qué alegría!un compañero/a de sufrimientos.
Y entonces me pongo a caminar , dirección trabajo ,cuando en esa magia que tiene la radio hace que todo cobre sentido.Señales horarias, 2 apuntes de publicidad a pie de página, y los acordes más bonitos que podían sonar se hacen realidad. Es Bryan ferry (Washington,england) cantando "more than this";parecía como si Murray se lo cantase a scarlett. Igual ,igual. Pero aún hay más, ya que sin querer evitarlo sigue la conexión hasta que U2 empiezan a sonar. Desde Washington hasta Dublin City. Desde el poder irlandés hasta Tokyo. Desde mi alma hasta la vuestra. Desde mis sentidos hasta el más allá.
Todo cobra sentido, todo tiene un porqué en una décima de segundo .Parece que voy a volar, parece que estoy soñando, deambulo y no estoy solo. Tras mis pasos va la muerte, conmigo el transistor, ese amigo en la oscuridad de la noche, ese compañero que me da una razón por la que vivir. Tan simple y llanamente. Tan sencillo se da uno cuenta que la vida se compone de pequeños momentos en la vida de gente sencilla. De pequeños instantes que se bifurcan entre la adolescencia y la madurez intelectual. De pequeños dilemas que hacen que todo tenga un sentido, aunque en este caso, el sentido cobra cuerpo de mujer, o quiza del rostro angelical de Scarlett.
Desde mi inocencia perdida en Shanganagh Cliffs(dublin) hasta mi madurez intelectual en una sala de cine. aquella vez fuí solo , pero me sentía acompañado. Una persona muy especial estaba conmigo en el cine, Sentía su aliento, sentía su fuerza...
Ya nada es lo mismo.
" and you give yourself away....."
"ya sabes que más que esto, no hay nada."

domingo, octubre 08, 2006

RIEN À CACHER

EYES WIDE OPEN

tengo los ojos muy bien abiertos. No quiero perderme nada, ni un detalle.Ni un solo instante de vida puedo dejar escapar sin darme cuenta. Una catarsis de acontecimientos, ni un solo mínimo rayo de luz se puede escapar a mi visión. Cada pequeña cosa cuenta, cuenta más que nunca. No necesito ya gafas de sol, no necesito nada que nuble mi vista, que empañe mi visión. Mi sensores oculares están al máximo de capacidad y todavía pido más. más y más. mucho más. Esa fracción de segundo que hace que todo cambie, que la vida merezca la pena, que la felicidad sea alcanzable por un breve lapso, el cambio que esperaba, todo y nada a la vez cobra sentido. Lo que antes era un profundo color oscuro con aire de depresión se ha tornado en esperanza, esperanza breve a la cual me aferro como mi último salvavidas. Quizá perdí a mis hijos, a mi mujer en la cola del bote salvavidas. ya no importa, no voy a estar todo el resto de mi vida atormentado por la perdida de un ser querido, al final habrá que afrontar la realidad, echarse la vida a las espaldas, ver la luz platónica, alcanzar la visión obligada de las estrellas. Las estrellas que solo dejan ver su luz tras un noche limpia, radiante, el sol deja paso a una noche sensual, no debe nunca finalizar, una noche eterna, amor para siempre
No! no me confunden los sentimientos, puedo ver la felicidad, está ahí mismo, casi la alcanzo, casi la rozo , está delante de mis ojos llorosos. Ya no quiero llorar más por la infelicidad de no tocarlo, de no sentirme realizado. Bajo la lluvia veo mejor, mis ojos llenos de gotitas de rocio, mis manos rozan levemente las tuyas, siento como nunca tus palpitaciones, la verdad es que no noto nada más. Nada más que la noche, solo nos separa un milimetro de aire, un decima de segundo entre el despertar de mi alma y el final de la noche. Mañana estaré seguramente más triste. Querré morirme y no podré soportar más la penumbre en mi triste corazón. pero hoy, hoy amigo mio, hoy late fuerte y poderoso. nada puede pararme. Solo quiere latir, fuerte y sano. palpitar y volver a palpitar
es muy fácil, siempre ha sido así, siempre ha estado ahí.¿porqué antes no lo veía?¿porqué me era opaco? solo tengo que volver a abrir la ventana. dejar que salga lo que está dentro. Abrirme al mundo.es muy sencillo, pero ¿porqué lo hago todo tan complicado?
algun día me daré cuenta quela vida está solo hecha de pequeñas cosas....

sábado, octubre 07, 2006

LE JOUEUR D'ÉCHECS


Dándole vueltas al coco estos últimos días, no hago más que verlo más y más claro. Es una verdad que adquiero como universal ya en mi vida. Es todo un acontecimiento que haya llegado a esta conclusión tan rápido y que no hay necesitado años para conseguirlo.
Hace tiempo que estoy soñando, deseando haber nacido con un IQ(coeficiente intelectual) mucho más amplio. Desde siempre he envidiado a los jugadores de ajedrez, tan hábiles , superdotados, con multitud de jugadas al mismo tiempo rondando el cerebro, con una multitud enorme de posibilidades abiertas al mismo tiempo, en el mismo instante. Tener esa capacidad de escibir un libro en un periodo de lucidez absoluta:
1.Nietzsche al escribir "el anticristo"(otro día hablaré más detenidamente de este libro, el que más veces he leido en mi vida, un libro que solo en las manos quema, imperecedero, un tratado sobre filosofia que sigue en plena actualidad, ¿o es que la religión alguna vez no ha estado de moda?
2. Gari Kasparov en plena partida(incluso le oí una vez confesar que cada instante podía llevar a su parte occipital hasta miles de combinaciones). Es legendario ya su combate contra la máquina Deep blue. una máquina preparada (incluso mediáticamente) para vencer al hombre. Una máquina que nunca padecerá el complejo de Edipo al matar a su creador desde el punto de vista del juego. Todavía no hemos llegado al tiempo en que una máquina gane al campeón de campeones, aunque esto también merece otro tratado filosofico.
Como el del libro de Stefan Zweig, "el jugador de ajedrez", otra joya absoluta.

Tantos y tantos ejemplos me vienen a la boca ahora mismo que no acabaría nunca de redactarlos.
pero volvamos al tema del apotema, el dilema de "AUMENTAR LA CAPACIDAD INTELECTUAL". Es una quimera, pero si algun día lo consiguiesemos , sería nuestra perdición. Sería el acabose, el fin, finito, game over. ¿pero porqué?
Ahí está el quid de la question:
Si aumentasemos el intelecto, supongamos duplicarlo, podríamos en teoría tener una capacidad mental tan poderosa que asustaría. Eso no es lo más acojonante, sino que nuestra rabia, nuestro odio saldría a la superficie de una forma u otra. Porque siempre sale, tarde o temprano. Las consecuencia inmediata es bien sabida: autodestrucción. No cabe otro sentido . tarde o temprano acabaríamos autoliquidandonos. Nos sobraría todo en el planeta, e incluso nosotros mismos seríamos un estorbo. Fácilmente subsanable, pero un estorbo.

Despues de esto, solo puedo acordarme de aquella película maravillosa: "au revoir mes enfants". Es inexplicable , pero así vivo mi vida. No me la echeis por tierra, !es lo último que me queda!
Teorías antijudías, jugadores de ajedrez, teorías paranoicas sobre la aniquilación de la raza, música clásica en el reproductor, un buen libro en la estantería, un tablero de ajedrez en internet, Edipo rey encima de la mesa, se abre de repente, el juego empieza...

viernes, octubre 06, 2006

ESPERANDO EL CAMBIO QUE NO LLEGA

"Si alguien te dice que tienes cara de camello , no pasa nada. Si una segunsa persona te dice lo mismo, más vale que te mires al espejo", porque algo grave está pasando...
Eso dice un provervio árabe, pero , y entonces yo me pregunto: ¿qué pasa cuando te miras al espejo y no te gusta lo que ves? ¿y el futuro prometedor se queda un "parece que se ha quedado estancado"?
En esta vida hay que tomar decisiones, más duras o más banales, pero ¿estamos dispuestos a asumir el riesgo?¿y el cambio? ¿ y la inseguridad de saber si nos equivocamos? ¿ y el miedo al error?
Todo eso y mucho más nos atenaza cada día como un martillo pilón y no nos deja ver las cosas con extremada claridad. alguien me dijo una vez que a veces hay que dejar que todo se vaya a tomar por el culo para encontrarle una razón a todo esto. A partir de que todo se hunda, ya solo toca salir a la superficie, salir a flote. Nada más lejos de la realidad, nada más lejos de unas palabras sabias. La cuestión de todo esto, no es otra que esta persona ya no vive, que rompí la baraja y que no he salido a la superficie. ¿dónde se cagó el consejo? ¿era realmente un consejo, o una tomadura de pelo? La cobardía de nuestros NO-ACTOS hacen que nos arrepintamos toda una vida, o toda una muerte. Porque el paso entr ela vida y la muerte es un hilo muy fino, tan fino como unas pocas micras, tan estrecho como la diferencia entre una mierda y una puta mierda. Esa pequeña diferencia que lo cambia todo.
ya lo digo yo desde hace añosy hoy he vuelto a repetir la misma cantinela: una cosa es que sea un cabrón, pero lo que no soy es un puto cabrón.
Nada más cerca de la realidad, y es que al fin y ala cabo, la película de Win wender, FAR AWAY,SO CLOSE no se quedaba en la propia ciencia-aficionado. iba más allá, ¿y si alguien perfecto se convirtiese en imperfecto?¿y si un ángel se convierte en el propio demonio? ¿ y si mi esperanza se convierte en mi propio martirio?¿dónde se acaba el juego? ¿ dónde acaba mi alte ego y donde empieza mi yo real?
tantas preguntas y ninguna respuesta, tantas dudas y ningun misterio. el tiempo siempre decide, para bien o para mal , como en el oeste:"WANTED", vivo y menos vivo, si es muerto, mejor que mejor. Que los muertos no se quejan, ni pegan tiros y no piensan más. y es que aveces es mejor estar "no vivo", igual mejor que estar muerto, delgada linea confusa que marca la diferencia. delgada diferencia como que me siento una mierda. ¿o es una puta mierda?

ARRASTI ON!


arratsalde on! es lo que primero oimos cuando entramos en un lugar público. Siempre hay una cara sonriente que nos da las buenas tardes, dispuesta a ayudar. Pero ¿qué hay detrás? ¿qué hay al otro lado del telón de acero? ¿qué hay al otro lado?¿la cara ocuta , de qué pasta está hecha?¿quiere salir,aflorar a la superficie?
Se atiende al público o es todo una farsa?¿es realmente todo un puto circo?siempre actuando , mimentizandote con el entorno que te rodea, creyendo saber más que nadie, histrionizando, AZALARATZEN!
Desapareciendo el mundo, solo quedaremos los puros de corazón( holy bible).¿ hay alguien puro de corazón en este jodido planeta, o todos representamos el mismo engaño asqueroso? detrás del cordero, siempre, y digo y repitiré ,siempre hay un lobo atento a morderte la yugular. En el 39 los alemanes ya lo entendieron: "tratado del comportamiento del hombre normal ante condiciones adversas, anormales o fuera del o común"
Dicho de otra forma, nadie sabe lo que haría ante una circunstancia adversa, de alta presión, de sufrimiento atroz. Solo imaginar nos queda, y rezar porque eso no suceda... si no igual veremos la parte de cada uno que nunca deseamos descubrir, la parte amarga, la que nos resistimos a creer que exista, la parte más siniestra de cada individuo o ser racional.
Y es que el raciocino se acba cuando no tengo nada para meterme en la boca cada mañana.ya no sería arrasti on, sino arrasti txar....

jueves, octubre 05, 2006

YA ME ACUERDO...

ahora me doy cuenta. tan ricamente y por la calle, sin querer evitarlo, sin tratar de evitarlo, ssin desear que no sea verdad.!Dios me ha abandonado! como diría un castizo, ha pensado en voz alta !que te den por el culo,fabio! !COMPOSTELA como puedas!si estas jodido, !a mi que me cuentas! si estas triste,!vete a otro lado con tus penas!
Ya me acuerdo porque ha sido la reflexión a pie de página, cristalina como el agua ante mi mente subiendo la cuesta que me lleva a mi casa. El cansancio también ayudaba, el odio hacia el ser humano no os voy a engañar que hizó de las suyas, el desperfecto causado duarante años en mi alma hizó el resto. Dios, !me has engañado! esto no es un camino de rosas, todo es una farsa y no tengo más que palabras desagradecidas para tu persona. Ya no creo en ti, ¿hay algo peor que te pueda decir a la cara? cierto es que es vox populi, pero a mi me da igual ya todo. !que quede escrito! que luego las palabras se las lleva el viento, viento de cambio.
Un hombre en una estación desierta, dos ojos con pinta de odio parecen dirigirse hacia su figura;
un par de maletas en sus pies, un cigarrilo encendido en su boca, el humo sale de su interior.
Parece que va a ocurrir algo interesante, pero no ocurre nada. Nada, salvo que llega el tren, el hombre se va y un dia con 80 años le dará un ataque de miocardio y ya está. !Así de fácil! ¿y que pintas en todo esto? no es por empezar a enumerar las cosas malas que permites que ocurran ante tu pasividad, es que ¿para que numerarlas si ya no creo que sirva para nada?

martes, octubre 03, 2006

NADIE COMO TU















para abrazarme y hacerme sentir como en casa. Nadie como tu para provocarme la quietud y la calma. Nadie como tú,amor, me hace sentirme vivo y a la vez tan frágil. Es el miedo a perderte el que me mantiene alerta, mi eficiencia alcanza límites insospechados a tu lado. Parece que todo lo haga bien, que mi quehacer diario tenga una utilidad en la vida. Las labores me producen menos desánimo. Menos ardor, menos quebrantos. Sensación de un porvenir esperanzador que jamás imaginé. Un futuro perverso que de un momento a otro puede tornarse en tragedia. O en tragicomedia.
No sé ni hacer un huevo, si no es a tu lado. Ni escribir cuatro tonterías. Eres la inspiración y el abrigo de mis noches desguarnecidas. El dulce hogar de un caminante cansado que no sabe ni la hora ni el momento en que arrivará a lugar seguro. la próxima estación pone tu nombre. Más aún, es tu nombre. Es el cielo. Y yo quiero verte. quiero sentirte. Quiero hacer el amor contigo, tocarte , abrazarte, gozarte. El tren ha partido, lo he perdido, pero no me importa. nada tiene importancia si no estás a mi lado. a mi vera. Como una columna sostienes mi fragilidad. Es tan excitante saber que nunca más estaré solo. Siempre estarás a mi lado. Hoy incluso he comprado flores. Gardenias. Un ramo precioso. Huele a recien cortado y las espinas parecen suave terciopelo. Mojadas , pero cálidas. vegetales que hablan, que dicen que " te quiero", " que te amo" . Siempre te querré, te quería antes de conocerte. Claro que te quería. ¿lo dudabas? era el destino el que nos ha puesto la barrera de marmol. mármol entre las flores y tu lecho.
La piedra caliza vitrificada habla por si misma: BELOVED.
Debajo de la lluvia solo pienso en reunirme contigo , más pronto que hace un instante. Está muy cerca, está casi a punto. Ya he comprado el camino, el sendero hacia tus brazos. No tengo miedo, solo esperanza, esperanza de 1 minuto más. tan suave bajo tu mirada. No tardaré. Esperame esta tarde otoñal que voy a tu encuentro. Oigo los susurros de los seres queridos. ellos no piensan que te he defraudado. Solo saben que estoy contigo, el dónde no importa. Una nueva situación empieza donde una antigua ya acabó. !quedate! pero ya no puedo . Es un viaje sin vuelta atrás. Un viaje sin retorno. Solo he comprado el ticket de ida, y no hay vuelta posible....¿o quizá si? seremos el rocío de la mañana o el cantar de los pájaros. Esperame que ahora lo averiguaremos juntos. Juntos como antaño. Juntos como el futuro. Sin ti, no hay muerte sino vida eterna. Ya me acerco. !abreme tus brazos queno aguanto más!
Fidelidad desconsolada. ! gracias a Dios el doctor ha fallado! ! no me puede recuperar! !y qué alegría!. un sabio escritor ya lo tituló " la vida despues de la muerte"
Un pitido y todo vuelve a empezar.......mi último pitido

CASO PRÁCTICO Nº1

es lo que normalmente se puede encontrar uno en un examen cualquiera, ya sea de oposición o de carrera.
En este caso no me quiero referir a esto, sino al final de muerte en Venecia. Es muy fácil: !si ya me sé el final! el protagonista muere en venecia. ¿Y ya está?
pues, en esta sociedad en la que vivimos , sí!
Es que la maravillosa historia de thomas Mann deja mucho lugar a la duda. Tanto que no deja ni dormir. Pero eso ya no está de moda( à la page!), lo que mola son los videos caseros de 4 pringados robando una silla a ZP, o los coches a toda velocidad no respetando las señales de tráfico, matar a un indigente en un cajero de la Caixa o robarle a la HACIENDA(en euskera: conjunto de animales de granja) PÚBICA miles de millones, salir impugne ,escribir un video con tus memorias y si tienes suerte editar un disco superventas que vende más que "the times they are a changing " de Bob Dylan.
Y es que la filosofía no le importa un pito a nadie, Dirg bogarde es un perfecto desconocido en el mundo de la farandula y Thomas Mann suena a trailers alemanes que se dedican al transporte por carretera de SUGUS al por mayor.
pero volvamos al caso práctico, ya que es lo que más me interesa de todo este rollo , al cual no encuentro muchas utilidad. Los libros ya no imprtan, solo el caso práctico. Sin la práctica, !vete a tomar por el culo! 2 masters, 3 carreras, 5 idiomas, ¿y la práctica?pues !quedate en casa!
Esa y muchas otras son las razones por las cuales sentir, gozar , reir, follar es más interesante que leer un libro sobre sexualidad donde te explican como ponerte un preservativo.
!tú enseñame y fuera!
Así quela teoría, en otra era algo de mucho valor, hoy en dia no sirve ni para limpiarse los mocos.bueno, rectifico, las termitas se comen los libros como campeonas.
Por lo menos ya les hemos encontrado alguna utilidad. Hay que pensar por el MEDIO ambiente(¿porqué solo medio y no entero?), en los animalitos, en que las ONGés se forren de pasta( por cierto tienen los locales arrendados y en propiedad más caros de bilbao) , en los pobres chicos del botellón ajenos ala sabiduría parental se emborrachan toda la noche sin saber que otra cosa más hacer.
la práctica me da lastima, esta vez me quedo con MI "MORT À VENICE", con el anhelo de un mundo mejor, utopía mucha, sentido de la lógica poca. Es que ya no me queda....

lunes, octubre 02, 2006

MI VIDA Y YO

ambos inconexos. ambos pertenecientes a un mundo caduco, a lago que está fuera de la moda, a una vida paralela que no deja que sudar mientras sube la temperatura.
!y a qué velocidad sube! el termometro habla por si solo. 300 r.p.m y subiendo. El corazón me da vueltas. ¿tengo hambre?ni por asomo . ¿tengo miedo? quizá un poco , pero el miedo es otra cosa. !si lo sabré yo! ! si yo al miedo le conozco muy bien, como a un amigo!es muy pronto porla mañana y sigo teniendo una sensación parecida un déjà- vu. Parecida digo ,p orque no es lo mismo. ¿paciencia? de eso tengo mucho y no parece que por ello se me salgan las tripas.
Ahhhh, !es mi vida! me acompaña mientras camino cuan sombra desgastada. Un recuerdo baldío me hace saltar una lágrima. Una persona querida ,una sonrisa. ¿es una utopía? no, por supuesto que no . Es la vida. Es vivirla. Es sentirla. está dentro de mi, quiere salir, quiere gozar, quiere sentir. La vida, ¿es un milagro?¿me quiere abrazar? no. solo quiere que la...viva.
Así de fácil. Vivir la vida y lo demás es un cuento chino.
Mi amigo binfer me lo dijó este sábado: "el simil de la huella". Siempre ilusionado, hiperterrito con las huellas en la arena de los demás. Siempre ilusionante, fascinado con los pies del vecino, y cuando miro hacia abajo, levanto el pie y veo que yo también tengo huella. Que puede ser,(!qué cojones, seamos realistas!) !lo es !, más bonita que la de los demás. Y tantos y tantos años pensando en lo bonito de las huellas ajenas ,cuando la mía la tenía ahí debajo, bajo mis pies. solo había que levantar el pie para verlo.
Rectifico: mi vida, mi huella y yo. tres seres indivisibles, tres entes que vien en una sola persona. No hay lucha, solo ganas de hacerme un hueco. De ser yo mismo. d'être moi même.

domingo, octubre 01, 2006

!3 AÑOS HAN PASADO YA!

pero parece que fué ayer....

Lifeless lifeline to the wind
Leave this heart of clay
See you walk, walk away
Into the night
And through the rain
Into the half-light
And through the flame
If I could through myself
Set your spirit free
I'd lead your heart away
See you break, break away
Into the light
And to the day
To let it go
And so to fade away
laisse tomber..........comme j'aime cette chanson,dans les meuilleur moment de l'histoire de u2,c'est possible que la meuilleure qu'ils ont fait jamais et ils ne feront jamais d'autre mieux que celle que je viens de t'écrire
ici,je pense qu'un jour je t'ai enregistré dans un cedé il y a longtemps,
quand je t'envoyais des cds plus souvent,
je dois le répeter,
pour que tu puisses comprendre ce qu'il y a chez moi,
comme vous disez,dans mon interieur..
avec toi je continue à te dire ça,car je crois que c'est pas peine perdu comme avec les autres,
et aussi parce que le coeur m'en dit de le faire....
tu sais...... isolation,desolation,let it go.........
parfois c'est pas possible,j'aimerais bien qu'il soit possible chaque jour,

brain can be a big shit,but my friend says to me that life is a fucking shit and we are able to cry all the time because .."we know it's a shit what we are living for"",
but no,we can chose...election de manière de voir la vie.
c'est pour ça que nous rions de notre merde de vie et de que la vie ne signifie rien....
rien de rien.c'est pour ça que nous ne pouvons pas controler notre direction dans la vie ou notre pas...
nous pouvons solemment nous moquer de la vie..et je dis moquer,parce que la morte va venir et nous allons voir suffrir á nos persones aimés...
et ça sera la merde!!!!si je dois mourrir,je prefère que ,aprés, mes amis irons á boire quelquechose et pas á pleurer,car la vie ,c'est ça!!!!!merde!!
je sais qu'il y a des moments qui nous font du mal,mais !ánimo!,
nous devons être forts,car uniquement nous pouvons être si fortes pour le superer ou pour le sopporter.
le cerveau est un arme avec 2 aigus ,un peut te aider á être plus savant,mais l'autre peut te faire beacoup mal...être á l'aise avec toi même!!!!!!
ça est le mystère de la vie,rien d'autre
selon moi,vivre avec mes parents,être avec eux, aimer á mes cousins,á mes amis,
penser que pour quelqu'un je peux être ou pourrai être un peu important...rien de plus!!!!
nous allons être trés heureux ensemble et profiter du temps que nous serons ensemble ou mourrir en le trouvant...rien est plus important pour moi
la vie est uniquement l'union des petits choses
i'll be up with the sun,i am not coming down,i am not coming down
it's not truth...,but if it's works????

i love u forever ,my friend of brain
i had wrote u a poem where i said that i was a clown
a clown who cries
but of joice when he remembers that you exist in 100 prozent
not in the norm
but ready for the storm
met a man who is like this
all time laughing
to cover the fear
the fear of what?
OF BEING OURSELVES
We are on the same wave
yes i've a friend in my soul
but the best it's outside of me
just that perhaps i said to you
oulala maybe its to have a vengeance about woman
that he is with me, i mean FEAR
a VENGEANCE
a VENGEANCE
VENGEANCE
are u inconscient
u know it?
of course, brain can be a big shit> > > >> > > >> > > >> > > >> > > >> > > >> > > >> > > >> > > >